Na veel vertragingen, fouten in de procedure en meerdere afwijzingen kreeg ze vorig jaar eindelijk het bevrijdende nieuws dat ze in Griekenland mocht blijven. In 2023 ging ze aan de slag als vertaler bij Stichting Bootvluchteling.

Aanvankelijk woonde Asmaa in Kara Tepe, een kleiner kamp op het eiland. “Ik kwam samen met mijn zus en haar kinderen. Het was ontzettend moeilijk voor ons om in dit kamp te leven. Ik was constant bang. Het is een moeilijke plek, vooral voor vrouwen.” Asmaa probeerde actief en hoopvol te blijven: “Ik werkte als kapper en deed vrijwilligerswerk bij een organisatie voor zwangere vrouwen.” Maar na meerdere afwijzingen van haar asielaanvraag, werd de psychische last zwaarder. “Het was zo stressvol, ik kon het bijna niet aan. Na mijn derde afwijzing kon ik mijn isobox niet meer uit. Ik kon niet terug, maar ik mocht ook niet blijven. Ik was depressief en had alle hoop verloren.”

Toen Kara Tepe werd gesloten, werd ze overgeplaatst naar het grotere kamp Mavrovouni. “Na de verhuizing naar Mavrovouni werd het een beetje beter. Hier zijn organisaties die ondersteuning bieden. Medische en psychosociale hulp, praktische ondersteuning, informatie, eten en spullen zoals kleding wanneer dat nodig is. Maar leven met zoveel mensen, zeker als je de ruimte moet delen met vreemden, is zwaar. Iedereen heeft zijn eigen uitdagingen. Het samenleven, het moeten delen van beperkte ruimte en middelen, zonder privacy, is een enorme opgave.”

“Toen ik depressief was, kreeg ik veel steun van organisaties zoals Stichting Bootvluchteling.” In 2023 begon Asmaa als tolk te werken in de kliniek. “Ik hou van mijn werk als tolk. Het gaf me nieuwe hoop. Ik voelde me herboren. De ondersteuning die we bieden, zowel medisch als psychosociaal, is zo belangrijk. Stichting Bootvluchteling is van grote waarde voor de mensen in het kamp én voor ons. Als tolken spelen we een cruciale rol in het bieden van toegankelijke en kwalitatieve zorg aan de vele mensen die dat nodig hebben. En ik heb veel geleerd in de tijd dat ik hier werk, ik heb mezelf professioneel ontwikkeld.”

“De psychologische consultaties raken me het meest. Vooral de verhalen van vrouwen, moeders, vaak alleen met hun kinderen. Ze delen zoveel verhalen. Verdrietige verhalen. Mensen hebben zoveel meegemaakt. Net als ik. Er zijn verdrietige momenten, mensen voelen wanhoop. Maar wij zijn er om te helpen. Om mensen te helpen overleven, om door te kunnen gaan. Dat te weten, dat te zien, geeft mij ook kracht.”

In 2024 hoorde Asmaa eindelijk dat ze mocht blijven. Asmaa: “Het is voorlopig maar tijdelijk: voor nu mag ik drie jaar blijven. Maar ik kan werken, ik ben aan het herstellen en ik bouw een leven op. Ik woon nu in mijn eigen huis buiten het kamp. Door mijn werk kan ik alles zelf betalen. Ik geniet van mijn privacy, mijn eigen plek. Ik wil me weer mens voelen – dat gevoel was ik kwijtgeraakt tijdens mijn jaren in het kamp.”

Asmaa hoopt dat haar woorden gehoord worden: “Luister naar de vluchtelingen zelf. Hoor de verhalen van mensen die hun land moesten ontvluchten en alles achterlieten. Veroordeel ons niet. Ga er niet vanuit dat je ons verhaal kent. Wij zijn mensen zoals jullie, met onze eigen geschiedenis, onze eigen verhalen. Toen ik mijn land verliet, was ik op zoek naar veiligheid. Dat is alles wat we willen – veilig zijn en ons weer mens voelen.”