Dichtbij de mensen zijn, wat er ook gebeurt: waarom wij in het kamp gaan werken
De afgelopen weken namen wij jullie mee in ons dilemma wat betreft het wel of niet werken binnen de hekken van het nieuwe kamp. Het was een ontzettend moeilijke afweging: werken ín het kamp zou ons op een bepaalde manier onderdeel van het systeem maken. Het systeem van een mensonwaardig migratiebeleid, waar wij niet achter staan en waartegen wij ons uitspreken.
Lokale zorg overvraagd
Op dit moment is de zorgvraag vanuit het kamp enorm. Het ziekenhuis van Mytilini wordt, mede door COVID, flink overvraagd en kan de druk niet aan. De bewoners van het kamp zijn hiervan opnieuw de dupe. Zij kunnen onvoldoende worden geholpen. Dit is onacceptabel: medische zorg is een mensenrecht dat niemand mag worden ontnomen. Wij doen dan ook alles binnen onze macht om dit te voorkomen.
Ongeacht de omstandigheden, blijft het bieden van de best mogelijke zorg aan mensen op de vlucht onze belangrijkste missie. Om dit te kunnen doen, is het noodzakelijk om zo dicht mogelijk bij de mensen te komen. Dit betekent óók letterlijk fysiek dichtbij komen, met onze mobiele kliniek. Alleen zo kunnen wij de kwaliteit van onze zorg blijven garanderen. Goede én snelle toegankelijkheid van onze nieuwe werkplek vonden we hierbij zwaarder wegen dan de ligging binnen of buiten de hekken.
Slechte leefsituatie
Momenteel wordt een nieuw gedeelte van het medische terrein ingericht. Wij zijn de eerste medische organisatie die hier al staat; onze kersverse werkplek is nog omringd door graafmachines en werkmateriaal. Hopelijk worden deze week de iso-boxen geplaatst, zodat we een wachtruimte, afdak en een beschutte ruimte voor de triage kunnen bouwen en we iets meer beschermd zijn tegen weer en wind.
De afgelopen dagen heeft het ontzettend hard gewaaid. De noordwestenwind die pal van zee op het kamp slaat, is ontzettend koud. Gelukkig heeft het niet geregend, maar de wind maakt het werken op een open plek wel lastig. Laat staan hoe het is om onder deze weersomstandigheden in een tent in het kamp te moeten leven.
Expertise inzetten
Wij namen daarom het lastige besluit om toch binnen de medical area van het nieuwe kamp gaan werken. Hiermee hopen we binnen twee weken te kunnen starten. Net als in het vorige kamp gaan wij weer spoedeisende zorg bieden in de avonduren. Qua zorg is hier nu nog een grote nood: geen enkele andere medische organisatie biedt nog (spoedeisende) zorg in de avond.
Om in deze dringende behoefte te voorzien, zetten wij onze expertise graag in – op deze plek dichtbij de mensen. Zeker bij spoedeisende hulp, waarbij iedere seconde soms telt, is snelle bereikbaarheid letterlijk van levensbelang. Doordat wij de enige medische organisatie zijn die in de avonduren werkt en wij onze eigen kliniek hebben, kunnen wij onze autonomie zoveel mogelijk behouden. Dit was en is voor ons een belangrijke voorwaarde.
Door onze spoedeisende zorg weer op te starten, willen we ook het Griekse zorgsysteem helpen ontlasten. Hoe dichterbij het kamp wij werken, hoe beter wij dit kunnen doen. De zorgvraag op het eiland neemt al jaren toe door het groeiende aantal mensen in het kamp, maar voor uitbreiding heeft het ziekenhuis geen geld. Op het hele eiland zijn maar drie ambulances. Deze worden vaak ingezet voor het kamp, wat begrijpelijkerwijs tot frustratie leidt onder de lokale Grieken.
Noodhulp én activisme
We begrijpen dat we door deze keuze in een systeem gaan werken dat wij feitelijk veroordelen. Dit zien we en vinden we ook lastig. Wij geloven nog steeds dat het nieuwe kamp niét de oplossing is voor de voortdurende mensonterende situatie op Lesbos en op de andere Griekse eilanden. Daarom blijven wij onvermoeid pleiten voor relocatie, evacuatie en humane opvang. Als directe getuigen van de situatie zullen wij de grove mensenrechtenschendingen die wij dagelijks zien en horen blijven aankaarten. Nóg luider dan dat we tot nu toe al deden.
Tegelijkertijd weegt dit niet op tegen het feit dat de mensen hier een recht van levensbelang wordt ontnomen. Activisme kan daarom wat ons betreft niet zonder noodhulp – en vice versa.
Dus doen wij het allebei: waar wij keihard NEE zeggen tegen onmenselijkheid, blijven wij minstens net zo luid JA zeggen tegen compassie en opkomen voor mensenrechten. We hopen dat jullie hierin even hard als altijd met ons mee blijven strijden.