Huisarts Lou: ‘We bemannen de post de hele dag’
Naast Moldavië zijn we nu ook bijna een maand actief in Polen. Hier bieden we medische hulp op het treinstation in Krakau, waar honderden gevluchte mensen uit Oekraïne worden opgevangen. Huisarts Lou Bartels was er vanaf het begin bij. Een dag voor zijn terugreis naar Nederland blikt hij terug op de eerste fase van onze Poolse missie.
“Op verzoek van het Rode Kruis zijn we aan de slag gegaan op het treinstation in Krakau. Bij aankomst zagen we overal groepen mensen. In de stationshal en op de perrons verbleven honderden Oekraïners. In het begin kwamen meerdere treinen per dag aan. De laatste tijd was de toestroom iets minder groot, maar nog steeds komen dagelijks mensen aan uit Lviv, in het westen van Oekraïne.
Samen met arts Rob ben ik aan de slag gegaan vanuit een medische post op één van de perrons. Hier is ook een kleine opvangplaats waar zo’n honderd mensen kunnen slapen. We werden hartelijk onthaald door Poolse vrijwilligers: lokale EHBO’ers die vrijwilligerswerk doen naast hun gewone baan. De meesten hebben slechts weinig medische kennis. Met onze medische know-how waren Rob en ik dan ook erg welkom.
We hebben een schema gemaakt waarin Rob en ik omstebeurt de post bemannen. Van 06.00 uur ‘s ochtends tot 14.00 uur ‘s middags en van 14.00 uur tot 22.00 uur ‘s avonds. De taalbarrière maakt het soms wel lastig: sommige Poolse vrijwilligers spreken wat Engels, anderen wat Russisch of Oekraïens. Zij springen in als tolk. Met hun hulp, Google Translate en onze handen en voeten konden we gelukkig toch met onze patiënten communiceren.
Gemiddeld zien we hier zo’n dertig patiënten op een dag. We zien vooral vrouwen, vaak met kinderen. Daarnaast zien we veel oudere mannen en vrouwen. Hun klachten zijn vaak stressgerelateerd. Denk bijvoorbeeld aan buikpijn, hoofdpijn, diarree, misselijkheid en keelpijn. Verder zien we veel mensen met chronische ziekten, zoals diabetes of een hoge bloeddruk. Vaak hebben zij onvoldoende medicatie kunnen meenemen. Wij proberen hen hieraan te helpen, zodat zij hun klachten weer kunnen reguleren.
Soms is het puzzelen hoe we mensen het best kunnen helpen. Het is vaak toch wel roeien met de riemen die we hebben, wat medische middelen en medicatie betreft. Naast de fysieke hulp proberen we in onze consulten vooral ook een band op te bouwen en begrip en compassie voor mensen te tonen. We sluiten ieder consult af met bemoedigende woorden en de nodige medicatie, al is het maar een paracetamol. Een medisch wondermiddel is het niet, maar zo voelen mensen zich wel gezién. In een situatie als deze is dit ook enorm belangrijk en waardevol.”