Tolk Viktoryia: ‘Ik wil me inzetten voor mijn landgenoten’
Maak kennis met Viktoryia (26) uit Oekraïne, vrijwilliger in ons medisch team in Kraków. Net afgestudeerd als arts, moest ze haar land ontvluchten. Nu werkt ze als tolk in onze kliniek. Hoe is dat voor haar? In dit artikel deelt ze haar verhaal.
“Mijn naam is Viktoryia, ik kom uit een kleine stad in het centrale deel van Oekraïne. Ik ben een jonge arts, afgelopen zomer heb ik mijn stage afgerond. Mijn specialisme is interne geneeskunde. Na mijn stage begon ik met mijn eerste echte baan in een ziekenhuis. Toen begon de oorlog.
Zorgen om familie
Mijn familie is nog in Oekraïne. Ik maak me continu zorgen om hen. De situatie in onze woonplaats is erg onstabiel. Vorige week bombardeerden ze de stad naast de onze, waar ik naar de universiteit ging. Veel van mijn vrienden wonen daar nog. Fysiek zijn ze veilig, maar het is een angstige situatie.
Mijn stiefvader en vriend staan nog op de lijst voor het leger. Ze staan helemaal onderaan, omdat ze oogproblemen hebben, maar ze kunnen nog steeds opgeroepen worden. Mijn broer en zus zijn ook nog in Oekraïne, ze zijn 9 en 14 jaar oud. Ik ben vooral naar Polen gekomen om een baan en een verblijfplaats te vinden, zodat zij hopelijk hier kunnen komen.
'Ik wil steun bieden'
Op dit moment verblijf ik in een appartement met de andere vrijwilligers. Dat is erg fijn. Ik help in de kliniek als tolk. In Polen kan ik nog niet als arts werken; eerst moet ik al mijn papieren op orde krijgen en lange procedures doorlopen. Dus zocht ik een plek waar ik als vrijwilliger kon helpen. Bij BRF krijg ik de kans met geweldige mensen te werken en veel te leren. Omdat ik Oekraïens spreek én een medische achtergrond heb, kan ik artsen en patiënten helpen elkaar beter te begrijpen.
Ik ben blij dat we mensen een veilige plek kunnen bieden waar ze gezien kunnen worden. Veel mensen hier voelen zich eenzaam. Vaak hebben ze maar simpele klachten zoals de griep. Het is vooral erg fijn voor hen om even met iemand te praten die naar hen luistert en hen gerust kan stellen.
Een paar maanden geleden ben ik mijn vader verloren, hij stierf in de oorlog. Praten met mensen met vergelijkbare verhalen, vind ik soms moeilijk. Toch wil ik me graag inzetten voor mijn landgenoten en steun bieden aan mensen die de Oekraïners helpen. Zoveel mensen hier staan klaar en proberen te helpen. Daar wil ik deel van uitmaken.”