‘VAN BINNEN HIELD IK HOOP DAT HET GOED ZOU KOMEN’
02 mei
Nieuws
“Ik zou willen dat de politici hun kantoor verlaten, hun schoenen aantrekken en naar het kamp komen. Om te zien hoe mensen hier leven.”
Dit zijn de woorden van Ariel. Het kamp waar ze over spreekt is één van de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden. Net als tienduizenden andere mensen op de vlucht verbleef zij hier en maakte ze de verschrikkingen mee die het gevolg waren van de overbevolking die ontstond na het sluiten van de EU-Turkijedeal in 2016. Over het dagvaarden van de Nederlandse staat in dit verband berichtten we al in een extra nieuwsbrief op 8 april en velen van jullie hebben de berichtgeving diezelfde dag waarschijnlijk ook in de media langs zien komen.
Als voorbereiding op de dagvaarding verzamelden we niet alleen data en spitten we door honderden documenten. We verzamelden ook verhalen (bekijk de video hieronder). Verhalen van mensen die destijds in de kampen vastzaten en die over hun ervaringen vertellen. Over slapen in tentjes in het bos, zonder matras, zonder deken. Over honger en kou, over ziekte en gebrek aan zorg. Over dood. Over eindeloze rijen bij een enkele wc of douche, over geweld, onveiligheid en psychische nood. Over de ellenlange procedures en het vastzitten in mensonwaardige omstandigheden. “Het was zo, zo, zo afgrijselijk, dit leven. Het was zo ontmenselijkend voor me.”, zegt Kimulu over zijn tijd in het kamp.
Onmenselijke omstandigheden beschadigen mensen. Zain, inmiddels elders in Europa, zegt hierover: “De mentale gevolgen ondervind ik nog steeds. Het hamsteren van voedsel, de slaapproblemen, het wantrouwen van mensen. Ik houd nog steeds mijn belangrijke spullen bij elkaar, zodat ik ieder moment kan opstaan en vluchten.”
De aantallen mensen zijn gelukkig niet meer zoals op het hoogtepunt, of liever dieptepunt, toen 40.000 mensen vastzaten in de kampen op de Griekse eilanden. Maar met veel van de hierboven geschetste problemen hebben mensen nog steeds dagelijks te maken. Vanaf de zomer 2023 berichten wij al over een gebrek aan huisvesting, matrassen en dekens, het ontbreken van warm water, gebrekkig en kapot sanitair en onvoldoende voedsel. En terwijl we doen wat we kunnen en dagelijks 80 mensen helpen in onze kliniek, is ook de gezondheidszorg onvoldoende. Voor mensen met chronische ziektes is geen goede zorg en medicatie beschikbaar, wat leidt tot gevaarlijke situaties. En de psychische nood blijft hoog. In onze kliniek is daarom dagelijks een psycholoog aanwezig, zodat we mensen met psychosomatische klachten of psychische kwetsbaarheid direct kunnen helpen.
Ondanks alle gebrek en ellende, zijn er iedere dag ook lichtpunten. In de gesprekken met mensen die de kliniek bezoeken. Voor onze artsen, wanneer ze een patiënt kunnen helpen. Voor onze psychologen, die ervaren dat mensen naast kwetsbaar ook weerbaar en veerkrachtig zijn. Dat mensen licht blijven zien aan de andere kant, hoop houden op een beter leven wanneer ze hier weg zijn. Ariel’s woorden raakten mij: “Ook al leefden we in bizarre omstandigheden, ergens van binnen hield ik de hoop dat het goed zou komen. Uiteindelijk.”
Deze menselijke hoop, te midden van een onmenselijke situatie, is inspirerend. Het is deze hoop die ons helpt ons werk te blijven doen, soms tegen de klippen op.
Gelukkig staan we hierin niet alleen. Jullie aanhoudende steun en betrokkenheid helpt om ons werk te blijven doen. Draag bij aan menselijkheid en essentiële zorg. Want alleen samen maken we verschil. Doneren kan hier.