“We mogen de mensen die hier vastzitten niet vergeten”
“In de kliniek zien wij steeds complexere psychische problematiek. Dat heeft alles te maken met de onzekerheid waarin mensen verkeren,” vertelt Renée van Hoof door de telefoon vanaf Lesbos. Zij werkt daar al elf maanden voor ons als veldcoördinator. Ze komt praktisch iedere dag in vluchtelingenkamp Mavrovouni.
“De discrepantie tussen de mensen die net in het kamp aankomen en snel uitstromen en de mensen die hier al lang vastzitten is groot. Mensen die net aankomen, doorlopen versnelde procedures; vaak zo snel dat ze geen juridische hulp kunnen inschakelen en zich niet kunnen voorbereiden op het belangrijke gesprek over hun asielaanvraag. Ze worden met een enorme snelheid door het systeem gedrukt. Dat zorgt bij hen voor veel onzekerheid. Tegelijkertijd wonen er veel mensen in het kamp die er al lang vastzitten; sommigen al drie jaar.
Wij blijven inzetten op hoge kwaliteit van zorg en aandacht voor patiënten. We springen in bij noodgevallen en verlenen zorg die de politie niet kan geven. Wij blijven als medische actor in het kamp onverminderd belangrijk. Bovendien ontlasten we het lokale zorgsysteem op Lesbos dat door COVID nu zo overbelast is. We blijven ons met tijd, zorg en aandacht inzetten voor adequate medische en psychologische hulp aan mensen op de vlucht. Ook proberen we ze een stukje menselijkheid te geven. We mogen de mensen die hier vastzitten niet vergeten. Zij zitten in de lastigste periode van hun leven. Er is ze al zo veel ontnomen. Ik hoop voor hen dat de Europese Unie en Griekenland menswaardige procedures instelt, zodat ze niet nog meer worden belast. Ze zijn geen pion in een politiek schaakspel. Het zijn mensen, zoals jij en ik.
Wij proberen als ngo zo goed mogelijk te anticiperen op veranderende wetgeving en vluchtelingenstromen. Zo is er net een wet aangenomen die voorschrijft dat mensen op de vlucht die op het vasteland van Griekenland aankomen hun procedure moeten starten op de eilanden. Het is aan ons om ons voor te bereiden en telkens aan te passen. We nemen onze rol als waakhond serieus; vanuit onze positie in het kamp houden we onze ogen en oren open voor wat er in het veld gebeurt. We blijven niet stil over de mensenrechtenschendingen die we zien, maar oefenen, vaak achter de schermen, zo veel mogelijk invloed uit.”
Renée geeft mee: “Informeer jezelf en spreek je uit. Samen creëren we bewustzijn rondom mensen op de vlucht. Maak je medemens, partner, buren en familie bewust van wat er op de Griekse eilanden gebeurt. Samen kunnen we veel teweegbrengen!”