“Het is 22.30 uur als twee jongens met een man in een rolstoel naar de kliniek rennen. De man is moeilijk aanspreekbaar en de jongen in paniek. De man werd ineens niet goed, maakte ongecontroleerde bewegingen en praatte verward. Samen met de arts beoordeel ik de situatie en al snel blijkt dat hij insuline gebruikt voor zijn diabetes. Via een vingerprik bepaal ik de bloedglucose en deze blijkt veel te laag. We geven hem suiker en meteen wordt hij zienderogen helder. De jongens halen opgelucht adem. Terwijl ik een infuus inbreng, komt zijn vrouw binnen. Ze is zo opgelucht dat haar man in orde is dat ze de arts op beide wangen kust.

Een nieuwe patiënt staat al klaar. Een jongen, duidelijk onder invloed, heeft bloed op zijn gezicht en handen. Hij heeft gevochten en zo bijt- en snijwonden opgelopen. De arts vraagt me te helpen bij het schoonmaken en hechten van de wonden. Tijdens het toedienen van verdovingen schreeuwt hij het uit. De vertaler probeert hem gerust te stellen. De jongen krijgt 11 hechtingen in zijn hand, vinger en schedel. Een wond wordt gelijmd. Ik leg verbandmateriaal aan, geef een tetanusinjectie en pijnstilling. Ook dien ik antibioticum toe, geef ik medicatie mee en vraag ik de vertaler of hij dit uitlegt. Aangezien ik twijfel of alles beklijft, schrijft de vertaler alles op.

De patiënt is klaar en wil naar de politie om aangifte te doen. Ik check ondertussen hoe het met de vertaler gaat. Hij verzekert me dat hij in de twee jaar dat hij in het kamp woont erger gezien heeft; ik geloof hem (helaas) direct. Ondertussen is het 00.30 uur en ruimen we alles snel op. Als we naar de auto lopen, komen we de man met hechtingen tegen. Hij groet ons en loopt terug naar het kamp. Ik ben benieuwd hoe hij zich morgen voelt. Onder het genot van een biertje praten we na over het onstuimige einde van onze dienst. We zijn tevreden hoe de dienst verlopen is en ieder teamlid zijn of haar expertise heeft benut. Op naar de volgende dienst!”